کد مطلب:25103 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

اگر كسي واقعاً بخواهد به ياد خدا و معاد باشد، آيا مي تواند به سروسامان دادن به زندگي دنيايي خويش بپردازد؟

اين سؤال و سؤالات مشابه آن در دو زمينه رشد مي كند:1. تفكيك كار مؤمن به دو كار دنيايي و آخرتي، 2. تأمين زندگي در حد كفاف يا جستجو و تلاش براي تجملات.
انسان مؤمن با داشتن انگيزه الهي كارهاي او نيز بتمامي رنگ خدايي دارد و نماز و عبادت او از كار فعاليت جدا نيست; از همين رو در روايت آمده است:«الكادّ ليعياله كالمجاهد في سبيل الله;آنكس كه براي زندگي خانواده مي كوشد، مثل مجاهد در راه خداست».
اسلام از افراط در دو طرف(فقط به عبادت پرداختن يا فقط به دنبال ماديات بودن) جلوگيري نموده و تعادل را برقرار كرده است.
اما اشتباه ديگر نيز اين است كه به دنبال تأمين زندگي بودن مومن با تجمل طلبي ها و تشريفات زايد اشتباه شود. چنين امري با ياد خدا و مرگ نمي سازد. پيامر اكرم((صلي الله عليه وآله))فرمودند:«خيرالرزق ما يكفيك و لايلهيك; بهترين رزق آن است كه ترا كفايت كند. كه محتاج و درمانده نباشي و تو را به راههاي لهو و هوسراني نكشاند».
با اين تحليل ياد خدا و مرگ با تلاش براي سامان زندگي مادي در تضاد نمي باشد; زيرا مؤمن از سطح غريزه به حد وظيفه رسيده است و همه كارهاي او در يك جهت و

ـ2346ـ
راستا است . همچنانكه حضرت امير((عليه السلام)) در دعاي كميل مي فرمايد:«حتي تكون اعمالي و اورادي ورداً ; خدايا مرا چنان قرار ده كه همه اعمال و گفته هاي من امري واحد گردد». كه مورد اشاره در اين بيان از طريق وحدت انگيزه در كارها تحقق مي يابد.

(بخش پاسخ به سؤالات )


ـ2347ـ